پوسترِ تاتر«طلاق و تلاقی» ء

این کلمه ی طلاق و تلاقی منو کشت. بسکه من بی سوادم و درباره ی ریشه ی تلاقی و ترجمه ی انگلیسیش با همکارا بحث میکردیم.

پوسترِ تاتر«طلاق و تلاقی». یزد. بهمن 1389/ کارگردان: علی زمانیان

Divorce and Confluence
Theater poster

کا میـــون

دیروز نگران هیچ چیز نبودم

نخِ کامیونم

سفت دور انگشتم بود

شعرِ بعد از ظهرِ سربازی دور از میدانِ جنگ

شاید نمیدانی

تو آن گلدانِ شمعدانی هستی

که توریِ پنجره را کنار زده

موهایش را در هوای آزاد، وِل  کرده

و تکیه داده به عصرِ  آجریِ دیوارِ بهارخواب

         

شاید آن عکاس نمیدانست

در نسیمِ  قبل از غروبی که من نیستم

گلدانی منتظر است

تا موضوعِ شعرِ بعد از ظهرِ سربازی

دور از میدانِ جنگ شود

شاید من نمیخواهم

نگرانیِ کالبدِ نشسته در کنارِ کادر را درک کنم

و بیخیالیِ گلدانِ پشتِ توری را بیرون کشیده ام

میخواهم از کسی که جلوِ حرکتِ آن ثانیه را گرفت

بپرسم

آیا،  تو بیرونِ قاب را میگشتی

یا بیرونِ قاب تو را؟!

غمهای بی خود قرنم

فرقی نمی کند، کجای دنیا هستیم عزیز

وقتی بُمبی سِمج

جانِ چند کودک را می دُزدد

دوست دارم با مونالیزا و دوشیزگان آوینیون

به کافه ای در میدانِ جُلفا بروم

و قهوه را                 

با طعمِ غم هایِ بی حاصلِ قرنم بنوشم

چهار تن از اعضای یک خانواده فلسطینی، از جمله دو کودک، در شرق غزه هدف حمله ارتش اسرائیل قرار گرفتند و کشته شدند.

 انفجار بمب در ایستگاه اتوبوس در مرکز بیت المقدس

کار من بود

کار من بود

گلدانی که از طاقچه افتاد

لباسی که لَک شد

بمبی که خانواده ای در طبقه ی همکف را از سر سفره بلند کرد

                                                              

کار من بود

تفنگی که شکست

موشکی که مچاله شد

و پری که وقت خواب دماغِ تورا لرزاند

دست از توبه برداشتم

یقه ی کتم را بالا کشیدم

و نخِ کامیون را دور انگشتم محکم کردم

 کارِ من بود

شوخیِ ابری که چترها را گول زده بود

خواستم از روزهای خوب بگویم

که گفتی:

«داغونم»

از همین هوای خوب

از همین روزهای بی دغدغه

این گریه های بعد از خودکشی

از همین کارهایی که ساده به گردن میگیریم

کارِ من بود

هِق هِقی که در گلویِ همبازیِ تو می سوخت

آیا امسال سال نو میشود؟

امیدوارم امسالمان نو نوار باشد. نونوارتر از نوارهایی که با روح الله رویشان نواری دیگر کپی میکردیم