نسکافه ی سرد

توی دفتر یادداشت های روزانه

حوصله ی آرزو ها سر رفته است

 

حالِ  وخیمِ جمله هایی که از خواستن پر اند

بوی افسردگی

در پاراگراف هایی که موضوعشان زندگیست

بی خبری از خودکارِ بیک آبی ام

و ندانستنِ وقتِ پایین آمدنِ انسان

از اوج آرزوهایش

هدایت می گوید:

نامه ها و خاطرات را به یادداشت هایت اضافه کن

روی این ساعت ها باید کمی مکث کرد

و فرزانه از صفحه های بارانی و رفتنِ دستی افسرده

توی جیبی که سیگار ندارد، حرف میزند

نیلوفر تنها کسی است که در یادداشت های روزانه اش

خودکارِ بیکِ آبی را پیدا میکند

نسکافه ی سردِ روی میز می پرسد

چند ساعت است

که انگشتهای نابینایت، روی کیبورد

دنبالِ آخرِ این شعر میگردند

همیشه از دهن می افتم
همیشه سرد می شوم